Soft as a Rock

Photo by Shahireh https://flic.kr/p/WFRup7

Lao Tzu:

"Water is fluid, soft, and yielding. But water will wear away rock, which is rigid and cannot yield. As a rule, whatever is fluid, soft, and yielding will overcome whatever is rigid and hard."

Two beautifully said motivational sentences, but let's rethink it outside the mutually exclusive approach of good and evil, guilty and innocent. Maybe water doesn't find a way through stone. The stone itself becomes soft in the presence of water. Maybe water and stone work together to insure movements. Water absorbs the chemical in stone and stone becomes fluid like water.

"آب جاریست نرم و بارور، سنگ سخت را که درون‌مایه شکل پذیر و بارور ندارد را می‌ساید و از بین می برد. سنگ جامد است، آب هرگز قالب نمی پذیرد..."

جمله زیبایی است ولی بیایید تحلیل بالا را بشکنیم. نه فقط که آنرا شکسته باشیم. بلکه تمرینی باشد برای تفکر خارج از تفکر دو قطبی سفید و سیاه خوب و بد پاک و اهریمنی.

"آب هرگز قالب نمی‌پذیرد."

اتفاقا برعکس. آب هر قالبی را چون قالب خود پذیراست. این خاصیت هر مظروف مایع است که به آسانی شکل ظرف را به خود بگیرد. مظروف در قالب ظرف شکل میگیرد و معنایی ژرف‌تر میآبد. بین سنگ و رود عشق است که جاری است و عشق می‌شِکَنَدَت، می‌سایدت تا از تو وجود بهتری بسازد. چه سنگ باشی و چه نه، تسلیم که شدی نرم‌خو می‌شوی و صلح‌جو حتی اگر ستیزه‌‌‌‌جو باشی و جامد چون سنگ. معشوق که راهی است که جاری است که آشوبکری گریزپاست از خود مایه می‌گذاری تا او همچنان روان باشد و پویا حتی اگر مسیر عبورش در تو باشد و از تو بگذرد.

سنگ ساییده نمی‌شود خود برای عبور آب راه باز می‌کند. معادله‌ای دوطرفه. سنگ در آب حل می‌شود، آب می‌شود و ذرات سنگ در دل آب حل می‌شوند. عاشق که باشی جر جلوه‌‌ای از حضور معشوق چه می‌توان باشی؟ سنگ جلوه‌ای از آب را به خود می‌گیرد. آب حتی حضوری نرم را از دل سخت‌ترین سنگ‌ها بیرون می‌کشید و نمایان می‌سازد. خود نیز پس از تماس با سنگ، دیگر آن ماهیت قبلی را ندارد. ترکیب شیمیایی آن تغییر می‌کند. شاید آب، سنگ را نمی‌ساید تا از بین ببرد. سنگ خود در حضور اب، ماهیتی دیگر می‌پذیرد و نرم می‌شود، شاید سنگ آب می‌شود.

نقش این حقیقت را بارها زیر باران دیده‌ایم. سنگ‌های صیغل خورده و صاف زیر باران به آینه می‌مانند. تا دمی پیش از بارش، جامد بودند و کدر، زیر باران اما دگرگون می‌شوند. چه جادویی بالاتر از سحر عشق.

(تشکر از دوست بزرگوار جناب آقای سیامک هروی برای پیشنهاد گفتگو درباری جمله انگیزشی ابتدای متن از لائوتسه فیلسوف چینی)